در زمانه ای زندگی می کنیم که معنی جهانی شدن را بیشتر از گذشته حس می کنیم. برنج هندی می خوریم، از ظرف های ایتالیایی استفاده می کنیم، لباس های ترک می پوشیم، با تلفن فنلاندی، چینی و آمریکایی صحبت می کنیم، کفش چینی و تایوانی به پا می کنیم و اتومبیل کره ای و ژاپنی سوار می شویم. در این میانه برای این که ما هم به عنوان کشوری به نام ایران نقشی کلیدی ایفا کنیم باید در زمینه تولید محصول ، بازاریابی و برندسازی کاری کنیم. در بعضی مواقع گام تولید را خوب بر می داریم، اما چون بازاریابی و برندسازی را درست انجام نمی دهیم و برایش هزینه نمی کنیم، یا شکست می خوریم یا محتاج دیگران می شویم.
همواره کارآفرینان و صاحبان مشاغل به دنبال ایجاد یک برند برای معرفی محصولات و خدمات خود هستند، در حالی که پروسه برندینگ هزینه های بالایی از جمه بسته بندی، برچسب گذاری، مجوزها و ثبت قانونی، تبلیغات و بازاریابی و … را به دنبال دارد. حال اینکه ریسکی نیز برای همه ی برندسازان وجود دارد و آن عدم استقبال عمومی از برند و محصولات و خدمات برند است. اما با این حال همه به دنبال بزرگ کردن برند خود هستند، بنابراین نتیجه می توان گرفت که برند کردن یک کسب و کار می تواند تا حد زیادی پر سود باشد و هزینه هایی که برای این امر انجام می شود قابل توجیه باشند.
یک برند قوی و شناخته شده از جانب مشتری که همان مصرف کننده است دارای ضمانت می باشد. این بدان معنی است که این برند برای مصرف کننده خود ایجاد اعتماد کرده و توانسته سهم قابل توجهی را از بازار آن محصول به خود جلب کند.
برندینگ از مباحث مهم و اصلی استراتژی های مدیریت محصول به شمار می رود. تولید محصولات و یا ارائه خدمات تحت یک نام تجاری (برند) نیاز به سرمایه گذاری بلند مدت دارد. در این میان اکثر صاحبان مشاغل بخش برندینگ خود را به شرکت ها و افراد دیگر می سپارند. شاید یکی از مهمترین دلایل این واگذاری استفاده از تجریه شرکت های مطرح در این حوزه می باشد.